In mijn vorige blog vertelde ik al dat ik het schrijven al van kinds af aan doe. Ik was een jaar of negen toen ik een lang verhaal op papier had gezet. En dat bedoel ik dus letterlijk. In die tijd bestonden er nog geen computers. We hadden ook geen typemachine in huis. Elk woord was dus handgeschreven.
Nu moeten jullie weten dat ik nooit een ster was geweest in het aan elkaar schrijven. Maar ja, dat was wel wat ik geleerd had op school. Daarnaast was en ben ik heel erg perfectionistisch. En nu raad je het misschien al: ik vond mijn handschrift totaal niet mooi. Dus heb ik een ander schrift gepakt en het verhaal opnieuw geschreven.
En denken jullie dat ik nu wel tevreden was? Helaas moet ik jullie teleurstellen. Die handschrift van mij was niet om over naar huis te schrijven. Er bleef voor mij niets anders over dan het weer opnieuw te schrijven. Mijn moeder kocht een schrift met een harde kaft, zodat ik het daarin kon schrijven...
Hoewel ik ontzettend mijn best had gedaan om zo netjes mogelijk te schrijven, was ik ook daarna niet tevreden. En toen.... toen heb ik het schrift met verhaal en al in de prullenbak gegooid.
Ja, jullie lezen het goed: Het verhaal is weggegooid! Tot op de dag van vandaag heb ik daar nog altijd spijt van. Ik weet nog precies waar het verhaal overging, maar ik krijg het verhaal niet meer op 'papier' zoals ik het toen bedoeld had. Mijn belevenis is nu eenmaal anders, als toen ik nog negen was.
Daarom mijn eerste schrijftip voor jullie:
Gooi nooit je schrijfsels weg!
Reactie plaatsen
Reacties